MUZUNGUUUUUU!!

Overal hoor je het in Afrika, behalve in Ethiopië daar zijn we Farangi. Muzungu is witte, blanke, buitenlander, toerist, wij dus. Zie je ons al “zwarte” roepen in Europa?? Als we rondrijden of stoppen roept iedereen het naar ons. We waren dit natuurlijk al gewoon maar de laatste dagen was het extreem. Vele keren hadden we zelfs de indruk dat het de eerste keer was in hun leven dat ze een blanke zagen. Ouders wezen ons uit naar hun kinderen en zeiden kijk dat is een Muzungu (ale dat maakte wij ervan…)



In Kigoma komen we Griet en Bart terug tegen, ze besluiten om te verhuizen naar dezelfde camping (eerste keer dat ze hun tent opzetten … anders verblijven ze meestal in guesthouses). De weg verder naar het zuiden (tot Katavi NP) staat omschreven als de slechtste en 1 van de meest verlaten van Afrika en we hebben het geweten. Daffy doet het weeral uitstekend wat maakt dat de rit vlot verloopt. We passeren niemand voor 250km en de weg is van gravel, naar mul zand, over rotsen terug naar mul zand en het wisselt elke 5km van ondergrond. Het stof waait hoog op en zit nu overal. Een uitdaging maar gelukkig hebben we al wel wat ervaring opgedaan de laatste maanden. Terug in de “bewoonde wereld” vinden we een campspot vlak bij een rivier met een 10tal nijlpaarden in. Schitterende locatie.



Het staat omschreven als “a thrilling taste of wild Africa” en “Africa as it must have been 200 years ago”, Katavi National Park. Met veel verwachting rijden we het in, meteen worden we overspoeld door wildlife en vogels, weten niet waar eerst te kijken. Alles zit er en in grote aantallen, voornamelijk de grote jongens. De natuur is wild en robust. We kamperen aan de rand van de Katuma river, voor onze tent: honderden nijlpaarden, buffels, apen, olifanten, zebra’s, giraffen, … Pas ’s nachts komen ze allemaal in actie en passeren de nijlpaarden al grazend onder onze tent, continu gebrul van leeuwen en getrompetter van olifanten. Een van de meest unieke situaties tot nu toe. Normaal moet Jeroen ’s nachts nooit naar de wc, nu dus wel … (voor alle duidelijkheid, heb het opgehouden)



Na deze bangelijke (sorry voort Antwerps) ervaring rijden we verder door naar het zuiden. Terug dobberen over slechte wegen met een uitstekend presterende Daffy en veeeel stof. Na een traject off-road van in totaal 1350km zijn we blij als onze banden terug over een gladde asfaltweg gaan en we terug in de beschaving zijn. 10km voor onze bestemming zien we een reklamebord van een luxe lodge en natuurlijk dromen we dan even weg en lezen we de uitleg van waar we niet zullen slapen in onze guidebooks. Volgens de Lonely Planet kan je er ook kamperen en de prijs voor camping valt mee dus wagen we het erop. We zijn met ons gat in de boter gevallen. Hebben een gigantische cottage ter beschikking met 2 badkamers, een keuken, warm water (was maar 15 dagen geleden dat we nog eens een warme douche hebben gehad …) , elektriciteit, living, terras, zwembad,… enigste nadeel … we moeten in onze tent slapen ;-). We maken van alle faciliteiten goed gebruik om Daffy eens volledig uit te kuisen en te rusten.



Er staan nieuwe foto's en filmpjes on-line, waaronder een aantal van de gorilla's.

Hoe kon zoiets gebeuren?

Langs Lake Kivu rijden we een rondje door Rwanda en houden halt op verschillende plaatsen. Oa. in Huye, het vroegere Belgisch administratief centrum in koloniale tijden. Dit laat zich duidelijk merken aan de straatverlichting en een aantal bouwwerken. De grootste kathedraal van Rwanda is hier gebouwd in opdracht van Leopold III ter ere van Prinses Astrid, het nationaal museum is geschonken door Koning Bouwewijn. Van 1935 tot 1962 noemde deze stad Astrida

Rwanda 1994: Genocide, het moet verschrikkelijk zijn geweest! In Kigali bezoeken we een memoriaal die in detail de feiten weergeeft, we zijn onder de indruk en halen het einde niet omdat we zo aangedaan zijn van de beelden en foto’s. Bij een bezoek aan 2 kerken waar in totaal 15 000 mensen werden vermoord zijn we diep geshockeerd door de manier waarop deze mensen van het leven zijn beroofd. Er liggen overal nog kleren en beenderen. De kerken bezoeken we samen met een vlaams koppel, Griet & Bart die een jaar backpacken (www.bartengriet.webs.com)



“Pay tribute to the genocide but remember the future is looked to with hope, pride and determination” .

We zijn blij dat we Rwanda kunnen verlaten en rijden snel door naar Tanzania. Rwanda is ons in het algemeen wat tegengevallen. De mensen onderweg zijn wel heel vriendelijk en het landschap is mooi maar er zijn geen voorzieningen voor overlanders, het is ongelooflijk duur (onbetaalbaar, duurder dan België), véél mensen die beddelen, hotels trekken op niets, ...

Ons doel is nu om via Lake Tanganyika (westen van Tanzania) naar beneden te rijden. Het eerste deel is goed meegevallen, zijn door het grensgebied met Burundi gereden en hier zijn rebellen actief. Uiteindelijk zijn we zonder politie escorte erdoor gehutst, nu zitten we in Kigoma. Hebben een super locatie aan het meer gevonden, heel rustig aan een klein strandje. In dit deel van Tanzania komen bijna geen toeristen meer. De weg is lastig, moeilijk en vooral heel stoffig. De komende dagen gaan we door naar het zuiden en onderweg bezoeken we nog een Nationaal Park waar volgens de reisgids Bradt maar een 20tal bezoekers per jaar komen maar het zit wel vol van het wildlife ... we zijn benieuwd ...



Nieuwe foto's staan op Flickr.

WWWAAAAUUUWWWW!!

Na één nacht verlaten we Kampala om door te rijden naar het westen van Oeganda, Fort Portal, een levendige stad. We vinden een leuke community camping aan een kratermeer (er liggen hier tientallen kratermeren in deze streek). De camping ondersteunt de plaatselijke school. Met een lokale gids maken we een nachtwandeling met als doel bushbabies te zien. Deze beesten kunnen echt kressen als kleine kinderen. Met de pillampen in de hand gaan we op zoek en vinden we ze. Na een aantal dagen rust rijden we door naar Lake Bunyoni, het tweede hoogste meer van Afrika. Dit meer was voordien een rivier maar door lavastromen van de vulkanen een 8000 jaar geleden (kan ook een jaartje meer zijn!?) tot een meer gevormd. Twee dagen rust en zon. Door de bergen gaan we naar Kisoro, vlak aan de grens met (de) Congo. Verschillende vluchttelingenkampen zien we onderweg, het moet hard zijn om hierin te (over)leven. Je voelt de spanning in de grensstreek en voelen ons ook niet echt op ons gemak dus besluiten we door te rijden naar een campsite in de bergen. We ploeteren naar boven (over een rotsweg). Het is er ijskoud: 12 graden en veel wind het doet ons een beetje aan België denken :-).


Bij het binnenrijden van Rwanda valt het contrast met andere afrikaanse landen hard op. De grenspost is georganiseerd en ze hebben zelfs PC’s die werken!! Alles gaat vlot en al snel rijden we terug op asfalt. Het aanzicht is van de modernste tot nu toe. Overal zwaaiende mensen.



10 Juli 2009 stond met een grote circel rond op onze planning: de berggorilla’s!! Er leven nog een 300tal berggorilla’s in deze streek, over 17 verschillende groepen. 9 groepen zijn voor research en 7 voor het toerisme. De gorilla’s worden heel de dag bewaakt momenteel, een paar maanden geleden zijn er nog 6 gorilla’s vermoord aan de congokant. Nu zitten alle groepen in Rwanda.
Vroeg opstaan, we worden om 7u verwacht. Bij aankomst op de verzamelplaats (om 6.58u) is er nog niemand … na een tijdje komt de eerste ranger aan waar we een babbeltje met doen, stilletjes aan komt er meer staff aan. Geen andere toerist te bespeuren. Al lachend maken we een opmerking van “als we dat geweten hadden, hadden we ook wat langer geslapen …” waarop het antwoord “Jullie zijn ongewoon vroeg, zijn jullie niet gaan slapen?”!? Mysterie voor ons opgelost … het uur is veranderd en dat hadden we niet door …
De trekking begint met een stevige klim, we klimmen van 2300 tot 3250 meter. Na een tocht van 3,5 uur zijn we aan onze groep, Kuryama. Een groep van 15 gorilla’s. Onze trekgroep bestaat buiten ons uit 6 andere toeristen (uit Amerika, Denemarken en Zuid-Afrika), een ranger, een helper (die de weg vrij maakt) en 2 legermannen (vanwege onrust in grensgebied en schrik voor rebellen). We mogen maar een uur spenderen met deze beesten. Het is super, waaauuuw, fascinerend, … absoluut een hoogtepunt in onze trip. De Gorilla’s lijken zo op de mens in alle facetten. Het is niet te omschrijven dus zie de vele foto’s op flickr. De terugtocht gaat vlot (naar beneden is dit niet te verwonderen).
We rijden in de late namiddag door naar Gisenyi, 3km van Goma (in Congo, kent iedereen wel van de onrusten een tijdje terug). De komende dagen gaan we verder Rwanda ontdekken en oa. verschillende Genocidememorials, Kigali en wildparken bezoeken.

Geflipt!!

 Na het moeilijke vertrek van Marina (afgelaste vlucht) zijn we doorgereden naar Oeganda. Na lang twijfelen besluiten we rond Mount Elgon via een piste waar vele ons al voor gewaarschuwd hebben Oeganda binnen te rijden. De grensovergang gaat vlot vanaf het moment dat de douaniers uit de mis zijn gehaald. Hilarisch zoals steeds maar heel officiëel met veel stempels en papieren. De weg is barslecht en we klimmen en dalen steil op de flanken van Mount Elgon. Op vele stukken kunnen we niet sneller dan 5km/u. Onderweg komen er honderden mensen naar de kant van de weg gelopen om naar ons te wuiven, we voelen ons weer even de Queen & King. We wuiven enthousiast terug. Er hangen dreigende wolken boven ons maar gelukkig blijft het droog en komen we er goed door. Na 500 meter terug op het asfalt barst er een hels onweer los wat van de piste een modderpoel maakt, oef. We overnachten aan de SipiFalls en rijden daarna door naar Jinga, bekend voor het Wild Water Raften op de White Nile ("Probably the best raftingspot in the world" volgens hen, wij kunnen niet vergelijken). We boeken een rafting (Categorie 5, de zwaarste). Onze raft delen we met Nadav & Nadav (twee gasten uit Israel), Mary-Sun (Amerikaans), Henry (Oegandees) en Reuben (onze instructeur uit Nieuw-Zeeland). Het is een super dag. Bij het begin besluiten we in groep er vol voor te gaan en proberen door elke rapid te roeien en niet enkel onze instructeur het werk te laten doen. Gevolg, we flippen op 10 van de 12 zware rapids maar overleven er 2 waarvan 1 categorie 5+. Bij het flippen van de raft is het telkens weer even paniek, meegesleurd worden door de kolkende rivier, niet direct boven geraken, eens boven direct terug onder water gesleurd worden, alle teamleden zoeken en uit het water vissen. Meestal moet het razendsnel gaan want de volgende rapid komt eraan. Doodmoe kruipen we 's avonds in onze tent. De 2 Nadav'en nemen we mee tot Kampala waar we momenteel zijn.