Land in oorlog??

Van Egypte over Lake Nassar naar Soedan ...de controle van de auto`s gaat heel vlot na het betalen van smeergeld (beginnen er al aan te wennen). Ben en Ulrike moeten serieuze boete betalen omdat hun visa is vervallen en dus ook hun carnet (hadden verklaring van politie dat dit ok was), er is geen ontkomen aan dus betalen is de enigste optie na lange discutie, iedereen raapt de ponden bij elkaar. We gaan door paspoort controle en in principe zijn we nu klaar om Egypte te verlaten. Als we naar onze auto’s willen terug gaan ontstaat er ineens grote paniek en worden onze paspoorten afgenomen, we moeten een officier volgen. We vragen ons allemaal af wat het probleem is, een aantal soldaten krijgen onder hun voeten… Wat blijkt: we zijn langs de ingang terug naar buiten gegaan om de auto’s op te halen (enigste optie namelijk) en ze dachten dat we terug Egypte zouden ingaan. Na wat woorden mogen we naar de auto’s. Rond de middag staan we op de pier klaar om in te schepen … we staan er enkele uren te staan in een broeiende hitte. Daffy en de trucks kunnen niet mee op de ferry en moeten op een apart ponton (dat er 24u langer over doet) naar Wadi Halfa. Na het plaatsen van de auto’s gaan we aan boord van de ferry op zoek naar onze cabine. De ferry heeft op ons moeten wachten omdat het laden van het ponton vertraging heeft opgelopen. De boot is van jaren stillekes, heel vuil en versleten en stampvol dozen en mensen maar de cabines en de rest van “first” class heeft airconditioning. We vinden allengeluk de knop om hem af te zetten want het is echt een ijskast binnen. Onderweg passeren we Abu Simbel, de kapitein maakt speciaal op onze vraag een ommetje om de tempel goed te kunnen zien. Best mooi maar absoluut niet wat ze ervan voorstellen in de boekskes.

Aangekomen in Wadi Halfa is het enorm heet, boven de 50 graden. In de “haven” moeten we nog een tijdje aan boord blijven, waarom weten we niet maar we stellen ons hierbij al geen vragen meer, the african way. We raken Soedan vlot binnen. Ons hotel lijkt wel een oude gevangenis te zijn. Er staan krammikelige bedjes in en een stalen deur, we hebben geluk dat de fan werkt maar spijitg genoeg valt ’s nachts de electriciteit uit dus smelten we weg, de eerste nacht van een aantal… ‘smorgens hebben we geluk, er is water in de douche, dus ogen en neus dicht, slippers aan, en niet te hard nadenken.
Ineens moeten we supersnel naar de haven om daar dan vast te stellen dat het ponton nog vol grief steekt en ze pas kunnen ontladen na douanecontrole. Ze zeggen dat we op de aanlegstijger moeten wachten, het is midden op de dag in 50+°C zonder enige schaduw… we beslissen dus vrij snel om terug naar het gebouw te gaan en daar te wachten. Na een half uur wachten, met koude drank, is het zover. Uiteindelijk gaat het nog redelijk vlot. We zijn blij dat we Daffy terug hebben!! Rijden nog een paar uur en vinden een overnachtingplaats in de woestijn. Een schitterende sterrenhemel.

De volgende dag rijden we 8u over 300km. De weg is op sommige stukken fantastisch en dan is het weer barslecht, volgens zuid afrikanen die we zijn tegen gekomen hebben ze in de voorbije 3 weken 40 km weg aangelegd dus binnen een aantal jaar is het avontuur volledig verdwenen… Het is een schitterend landschap en de mensen onderweg zijn zeer vriendelijk, wuiven en lachen. Hebben het gevoel dat we nu echt in Afrika zijn. Onderweg begint de reservetank van de truck van Marleen en Eduard eraf te scheuren, omdat het steeds erger wordt besluiten we deze over te tanken in onze auto’s. het is al donker als we op zoek moeten naar een kampplaats. Doordat we van de baan weg rijden komt Daffy vast te zitten. In een poging hem eruit te halen ontdekken we dat de achteruitversnelling niet meer werkt… best lastig, met de banden af te laten geraken we gemakkelijk uit het zand en besluiten we dan maar langs de weg te camperen. Er zit niets anders op dan onze route aan te passen en rechtstreeks naar Khartoum te rijden om Daffy te laten herstellen. We vinden een goede Toyotagarage waar ze in 2 dagen Daffy terug klaar maken. Wij spenderen de meeste tijd ook in de garage en regelen het nodige papierwerk.

Soedan is een fantastich land, we voelen ons hier echt confortabel. Je hebt hier heel veel contact met de mensen. Absoluut ons favoriete land tot nu toe. Nu gaan we door richting Ethiopië (met nog eerst een klein ommetje in Soedan), we verlaten hierbij ook de Arabische wereld waar onze mening enorm is over veranderd. Zijn blij dat we er kennis mee hebben kunnen maken. De vriendelijkheid, gastvrijheid, openheid, … van de mensen hier is onbeschrijfelijk. daar kunnen wij in Europa nog wat van leren.
(er staan nieuwe foto`s online, video`s lukt niet)

Klaar voor Soedan

Zijn 2 dagen in de woestijn geweest daar hebben we Daffy uitvoerig getest en alles ging heel vlot. Het was gewoon super!! We kijken enorm uit naar de Woestijn in Soedan. Gezien ons lang verblijf in Bawiti zijn we in hoog tempo naar Luxor doorgereden ( meer dan 900 km op één dag en dat in amper 10 uur) waar we hadden afgesproken met Marleen en Eduard om samen naar Aswan door te gaan. Hebben niets gezien in Luxor, enkel het restaurant waar we samen een super gezellige avond hebben gehad. Nu zitten we in Aswan samen met Ben & Ulrike en Marleen, Eduard & Peter. Onze boot naar Soedan is geboekt, na wel wat papierwerk (daar worden we stilaan aan gewoon, geduld hebben is de boodschap). Morgenavond vertrekken wij met de passagiersferry (24u naar Wadi Halfa) en Daffy gaat met een speciaal ponton (2 nachten onderweg). Hebben een pak foto's en een aantal video's op flickr gezet.





Daffy is nu over de 400 000 km!! feest dus!!

Brokken terug hersteld

De laatste dag in Cairo gaan we samen met Ben, Ulrike en Thoms (www.reisele.de) naar de piramides van Dashour. Deze liggen een eindje weg van Cairo en zijn helemaal niet toeristisch (zijn nog niet zo lang open voor het toerisme). We kunnen hier ook binnenin gaan en het is indrukwekkend. ’s avonds eten we samen met Marleen en Eduard (www.aandehorizon.com), een meer dan geslaagde dag!!

We moeten nu echt Caïro verlaten want hebben een week minder in Egypte dan gedacht. Via de woestijn gaan we naar Luxor. In Bawiti willen we onze auto laten herstellen, het linker voorwiel lekt wat vet en er komt olie uit de versnellingbak. Aangekomen in ons kamp, een plek temidden van een oase, raken we aan de babbel met Talat. Hij wil ons helpen met Daffy. We gaan langs een garage om te kijken of er plaats is om Daffy te herstellen en ze willen het doen en snel. De schade wordt opgemeten en we bestellen de wisselstukken en die we al een geluk snel tot hier kunnen krijgen vanuit Cairo.

De problemen met Daffy zijn uiteindelijk groter dan verwacht, er is ook een serieuze schade in onze voorste differentieel, moeten dus op zoek naar een vervangstuk. Omdat dit erg duur is proberen we een tweede hands te krijgen, niet evident maar uiteindelijk vinden we na lang zoeken een goede, moeten er wel een volledige as voor uit elkaar halen maar hij is nog goed en minder dan de helft van de prijs. Oef want anders zouden we nog lang moeten wachten en zou het nog veel duurder worden. We spenderen vele vele uren in de garage. De rest van onze tijd relaxen we; zwemmen (er zijn hier veel bronnen), eten, babbelen, waterpijp, …
Het is ontzettend heet, meer dan 45 graden!!

Daffy is nu bijna terug volledig klaar, de laatste dingen gebeuren momenteel. vanaf morgen gaan we door de woestijn tot Luxor om dan de boot te nemen naar Soedan.
Vanwege het traject dat nu voor ons ligt tot in Khartoum, veel zand en niet ontwikkeld, weten we niet wanneer we terug internet zullen hebben.

Onderschept

De laatste dagen in Libië is het beter beginnen meevallen. Hebben een bezoek aan de battlefields uit WOII in Tobruk gebracht (Chris, zeker naar de foto's zien he!). De loopgraven zijn nog behoorlijk in takt en er liggen zelfs nog verschillende kogels (hebben er natuurlijk een paar meegenomen). Onze laatste nacht brengen we door op een schitterende locatie, op strandje in een ingesloten baai. Het is dan ook een perfecte afsluiter voor ons. De barbecue en kampvuur maken het alleen nog maar beter.

Reeds heel vroeg staan we aan de grens, uit Libië geraken gaat heel erg vlot. Op naar Egypte, over deze grensovergang gaan de wildste verhalen de ronde en wordt gezien als de moeilijkste van Afrika. We zijn op het ergst voorbereid. Het tegendeel is echter waar, het loopt allemaal heel erg vlot, zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Na amper 2 uur zijn we (Daffy was het moeilijkste om over de grens te krijgen) officieel in Egypte!! Tegen de middag zijn we dan ook al in Marsa Matrouh, een populaire badplaats bij de Egyptische bevolking, wat onderkomen. De volgende dag rijden we door naar Cairo met tussenstop in El Alemein. Hebben het commonwealth cementry bezocht waar maar liefst meer de 7 300 graven zijn en 11 000 soldaten hebben ze nooit teruggevonden om stil van te worden. Het heeft een diepe indruk op ons gemaakt.
Even wat oorlogsgeschiedenis: El Alemein is een stad die zwaar te lijden heeft gehad in WOII. Het duitse leger onder leiding van bevelhebber Rommel (de woestijnvis) was tot hier doorgedrongen en deze stad was zijn laatste verovering, vanaf hier hebben de geallieerde troepen het duitse leger van Rommel kunnen terugdringen tot Tunesië. De slag om El Alemein heeft dan ook zeer veel slachtoffers geëist. Rommel heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd onder Hitlers druk.


Via de dessert Road bereiken we Cairo. Het super hectische verkeer overwinnen we snel, hebben wel wat ervaring in Libië opgedaan. De gps brengt ons onmiddellijk (moeten maar één kleine wegoversteking maken haaks op het verkeer, al een geluk dat Daffy hoge stoepranden aankan) tot bij de camping. Installeren ons en besluiten om te voet een andere camping in cairo eens te gaan bekijken. Ze zijn vlak bij elkaar.
We lopen een eindje tot de weg stopt, besluiten recht door het veld (vuilnisbelt) te gaan tot aan de rand van een weg. Er loopt een klein zandweggetje langs deze drukke autoweg dat we volgen tot we ineens geroep horen, het is politie die aan de kant van de autoweg staat en naar ons toe komen gelopen. Ze gebaren ons om naar boven te komen en we moeten plaats nemen in hun “kotje” op de pechstrook, ze verstaan beide geen woord engels. Op de gps laten we de plaats zien waar we naartoe willen, een camping weergegeven door een tent. Beide zijn ze hierdoor overtuigd dat we naar de piramides willen … De heren willen een taxi om ons in te stoppen en gaan dan maar in het midden van de weg staan om het verkeer tegen te houden, de drukte kan je vergelijken met een rijdende spits op de Brusselse ring. Als ze er eindelijk ééntje hebben (reeds met iemand in) stoppen ze ons erbij (wel tegen de zin van de chauffeur) die ons dan zoals verwacht afzet aan de piramides … hebben we deze ook ineens gezien. Hoe geraken we nu terug is de volgende vraag die we ons stelen. Hebben geen adres of niets mee en batterij van gps heeft het begeven. We vinden een taxichauffeur maar deze kent onze camping niet … uiteindelijk na wat hulp en omrijden lukt het toch. Op de camping aangekomen installeren we ons in de bar en drinken bier (met alcohol!!), misschien wel wat teveel (?) en eten MC Donnalds aan huis geleverd.

Hebben reeds ook ons visum voor Soedan, vlot kunnen verkrijgen, daar zijn we super blij mee! We moeten wel onze route wat aanpassen om er tijdig en veilig door te raken. Zullen de trip met een duits en nederlands koppel doen.

De eerste 3 weken zijn voorbij gevlogen, hebben veel gedaan en gezien. Wij genieten van elk moment en proberen alles te verwerken. Het tempo ligt tot nu toe hoog wat maakt dat we beide nog niet echt uitgerust zijn. Nu gaan we onze route voor de komende week bepalen.

Wij vinden jullie reacties en mails heel leuk om te krijgen, bedankt! Er staan nieuwe foto’s online van Libië en Egypte.

Trans Sahara Race

We zijn in libie, land nummer 2! Qaddafi stond ons al op te wachten aan de grens.
Onze gids was keurig op tijd, wij niet aangezien er een enorme file stond aan de grens van Tunesie en blijkbaar is er ook een uur verschil... dus 2uur later dan voorzien gingen we Libie binnen. we lopen achter onze gids aan, betalen en ondertekenen, maar wat?
Ons bezoek aan Libie is voornamelijk een transit bezoek dwz veeeeel kms per dag. We rijden uren aan een stuk door de Sahara en dezelfde landschapfilm speelt continu af met als enige afwisseling de politie en leger controles (heel frequent en heeel veel)
Tot nu toe 1 zware zandstorm (dan zie je 5 meter voor u). Er zijn hier veel zotten op de baan, het ergste dat we ooit al hebben meegemaakt.
we hebben tot nu toe 1site bezocht Leptis Magna, een indrukwekende romeinse site aan zee. best een bezoek waard.
Onze gids valt best mee, hij heeft reeds kip voor ons geBBQed (de 1ste keer in zen leven). Het gedachtengoed van de bevolking hier is ultra traditioneel.
Het tempo ligt hoog, wat maakt dat we beide vrij moe zijn. In Egypte gaan we een deel laten vallen om zo een paar dagen rust in te bouwen.
In banden vervangen zijn we al echte experts... ons record staat nu op 10 min ;-)