JAMBO!

Na 1350 km off-road door de Omo-Vallei en Noord Kenia zijn we eindelijk in Nairobi aangekomen, we hebben het gehaald en Daffy heeft het uitstekend gedaan! Nadat we vertrokken uit Addis Abeba hebben we pauze gehouden bij Lake Langano, een schitterende locatie om vogels te spotten. Dit heeft ons dan ook uren bezig gehouden. Op onze fotosite zullen we er een apparte folder maken en er de foto's plaatsten. Vanaf hier start één van de zwaarste stukken van onze trip richting Nairobi. De wegen door de Omo-Vallei zijn heel slecht, pistes vol putten en stenen wat maakt dat we lang onderweg zijn voor weinig kilometers. Aangezien het regenseizoen is zijn deze kuilen soms één modderpoel. De eerste stukken gaan redelijk vlot tot we een 50km voor Turmi zijn (plaats waar we afgesproken hebben met Ben & Ulrike om samen te rijden gezien het risico). De weg is super slecht, het regent, wegverzakkingen, … We volgen de hele tijd bandensporen, we vragen ons af of dit B&U zijn, het lijkt ons niet logisch want ze komen van een andere richting… na een aantal uren verder ploeteren zien we 2km voor ons einddoel een paar trucks op de weg. Het bandensporen mysterie is opgelost. Wat blijkt, de rivier staat te hoog om door te rijden vanwege de regen in de bergen, de truckchauffeurs staan er al een hele dag te wachten…. We wachten wat maar al snel wordt het duidelijk dat we dezelfde dag niet meer zullen kunnen oversteken. Het gaat donker worden en we beseffen beide dat we in onveilig gebied zitten en het gedacht dat we de nacht er moeten doorbrengen zorgt ervoor dat we beide in paniek geraken. Er staan een aantal Hammer mensen te staren naar ons, we zijn tenslotte Faranjis… geen aangenaam gevoel. Overal zie je hier mannen met geweren lopen en in alle gidsen staat dat je niet kan bushcampen. Voor de eerste keer hebben we echt schrik en voelen we ons heel oncomfortabel. Terugrijden is geen optie omdat de afstand te lang is en rijden in het donker nog gevaarlijker is. De nacht terplekke doorbrengen is de enigste optie die we hebben ... Op dit moment zijn we heel blij dat we onze satelliettelefoon hebben en lukt het ons uiteindelijk (paniek is niet echt het beste om logisch na te denken) om Ben & Ulrike te verwittigen dat we vast staan. Een tijdje later verschijnen ze aan de andere kant van de rivier wat voor ons een hele opluchting is en ons een rustiger gevoel geeft. Als even later ook een truck aankomt met de eigenaar van een lodge die engels praat vinden we eindelijk wat rust. De nacht is lang en oncomfortabel (de eerste keer dat we in daffy slapen). Uiteraard zijn we vroeg wakker maar de rivier is nog steeds niet weg. Na wat aanmoedigingen van de plaatselijke bevolking besluiten we door de rivier te rijden en met succes (zie filmke op fotosite met live commentaar van Katrijn). Achteraf gezien is het allemaal goed meegevallen maar de gevoelens die we door zijn gegaan waren een unieke confrontatie met onze schriklevel. Na een rustdag vertrekken we richting Kenia. Noord Kenia is actief rebellen gebied dus we bouwen voldoende voorzichtigheid in. De grensovergang (what’s in a name) gaat heel vlot en we zitten nu echt in het zwarte Afrika. Jeroen en Ben zijn bezig met de ‘paspoortcontrole’ in een metalen hut en ondertussen verzameld het hele dorp rond onze auto’s. Een man die engels spreekt wijst enthousiast in de verte naar een struik, daar begint Kenia… We vieren de verjaardag van Jeroen. Katrijn heeft een cake laten maken in de lodge als verrassing. Het openmaken van de geschenken van het thuisfront doen we met zicht op Lake Turkana, een prachtige zonsondergang, Zebra’s en gazellen die zich klaarmaken voor de nacht, kippenvelmoment! De wegen zijn onbeschrijflijk slecht hier, we maken op de meeste stukken een gemiddelde snelheid van 10km/u wat maakt dat we veel uren onderweg zijn. De bevolking heeft hier werkelijk niets behalve een stralende glimlach! Het is schokkerend om te zien in welke omstandigheden mensen hier moeten overleven. De route is prachtig, het is zwaar maar een topper van formaat! Over de veiligheid gaan de wildste verhalen de ronde, wij kunnen alleen maar blij zijn dat we er goed zijn doorgekomen. Nu zitten we in Nairobi, zullen hier een aantal dagen blijven. Gezien de slechte wegen heeft Daffy wat schade opgelopen (een aantal zaken zijn losgekomen en moeten terug gelast worden) en hebben we veel kuiswerk, stof overal! Alles is hier verkrijgbaar (grote shoppingcentra), we laten ons volledig gaan, Katrijn is naar de kapper geweest, zie voor en na bij foto's. Naar ons gevoel is het hier heel veilig in tegenstelling tot alle berichtgevingen en naam 'Nairobbery' we blijven uiteraard allert. Er staan nieuwe foto's online van Kenia en Ethiopië. de komende dagen zullen we nog video's en extra foto's toevoegen.

YOU YOU YOU

Het heeft even geduurd … meestal is er geen electriciteit en de internetverbindingen zijn hier zo slecht dat we meestal zelfs onze site niet open krijgen …

De laatste dagen in Soedan zijn we naar de Meroe Piramides geweest. Echt indrukwekkend, een site van wel meer dan 100 piramides waar we middenin hebben gebushcampt. De zonsondergang die we erbij kregen was één van de hoogtepunten tot nu toe. Van hieruit zijn we vertrokken naar de grens met Ethiopië. Hebben reeds een voorproefje (letterlijk dan) van dit land gekregen bij Zakarias thuis, iemand van Ethiopië die we hebben leren kennen in Khartoum. Zijn vrouw heeft een heerlijke lunch voor ons gekookt (Injera).

Bij het oversteken van de grens naar Ethiopië gaat er een andere wereld open, we zijn verbaasd en staan met onze mond open. Het is onmogelijk om dit onder woorden te brengen. Armoede, chaos, heel slechte wegen en echt overal mensen (naar het wc gaan in open natuur is zelfs niet mogelijk). Overal hoor je de kinderen you you you roepen om je aandacht te krijgen (en geld?). Hebben van andere overlanders verhalen gehoord dat ze ook met stenen gooien, hebben we gelukkig nog niet meegemaakt. We wuiven steeds heel enthousiast en gaan ervan uit dat wanneer ze terug wuiven ze geen stenen kunnen gooien en de tactiek werkt …

We rijden in één stuk door naar Tim&Kim Village in Gregora (http://www.timkimvillage.nl). Hier zien we onze Soedaneese reisgezellen terug wat garant staat voor leuke dagen, lekker eten en bier... Kim en Tim zijn 2 nederlanders die hier samen met de lokale bevolking een campsite en lodges aan het bouwen zijn. De locatie is uniek, evenals het doorzettingsvermogen van hen. We kuisen hier Daffy volledig uit, doen wat onderhoud en fixen wat stuk is, de ruitenwissers en batterij systeem achterin werken niet meer. We zoeken 3 uur naar het probleem, met de Toyota bijbel in hand, ontdekt Katrijn dat er ook een fichebak is… na een verdere zoektocht ontdekken we dat het een simpele fiche is dat stuk is, jaja, we worden echte mecaniciens. De dag erna nemen we voor het eerst een volledige dag platte rust.

Op onze planning stond een trekking door de Simien Mountains maar omdat men onze veiligheid niet kan garanderen besluiten we deze te annuleren en rechtstreeks door te rijden naar Addis Abeba. Onderweg komen we Nick & Nicola tegen (uit Zuid – Afrika, die terug op weg zijn naar huis) en we besluiten de trip samen te doen. De weg naar Addis is behoorlijk goed maar door het hooggebergte (tussen 1500 en 3500m) dus ligt de gemiddelde snelheid behoorlijk laag. We beleven samen veel plezier en zien elkaar zeker terug in Zuid-Afrika. Daar zullen we bij hen blijven logeren en de verjaardag van Nick vieren.



Vanaf Ethiopië begint ook het wildlife. Hebben onze eerste apen reeds gezien en nijlpaarden in Lake Tana. Tim&Kim hebben er in het afgelopen jaar maar 2 gezien dus hebben behoorlijk wat geluk gehad. Het is een raar gevoel deze dieren zomaar in het wild te zien. Zijn ook volop vogels aan het spotten met onze gids ernaast (nieuwe verslaving in de maak). Wat een pracht aan vogels, niet te doen. Er leven naar het schijnt meer dan 80 soorten enkel hier in Ethiopië en wij hebben er al een stuk of 5 van gezien.

We zijn beide nog niet ziek geweest (enkel 4 verbrande vingers voor Jeroen) en de stemming is opperbest. we zijn het besef van dagen volledig kwijt en de vraag die we het meest stellen is dus “welke dag zijn we vandaag”, is een verschil met de vraag die we ons de eerste week stelden, “Waar zijn de sleutels?”. Tot nu toe is onze Afrikatrip een echte geweldige ervaring. De hoogtepunten komen in een sneltempo voorbij. Daffy is terug in topvorm en hebben veel vertrouwen voor de komende periode. Natuurlijk beleven we ook off-momenten dat we ons afvragen waar we mee bezig zijn maar al een geluk kunnen we elkaar erdoor trekken en komen ze niet al te veel voor.

Zitten nu nog in Addis, in Wim's Holland House. Er zijn hier een pak overlanders dus elke avond laat en veel bier. geweldig! Het is leuk om ervaringen uit te wisselen en dan horen we toch dat iedereen dezelfde autozorgen heeft. Gaan nu door richting Kenia, naar Nairobi. We zullen er binnen een 2 à 3 tal weken zijn schatten we. Onderweg geen internetmogelijkheden. Er staan nieuwe foto's online (Soedan en Ethiopië), de kwaliteit is niet geweldig maar hebben geen andere keuze dan ze heel klein te maken.