Daffy is back home

We zijn terug compleet!! Zondag is Daffy aangekomen in de haven van Antwerpen en vandaag zijn we Daffy gaan ophalen.

Back home :-(

Sinds vrijdag zijn we terug thuis, en het is wennen... Er stond een heel welkomscomité ons op te wachten in Zaventem met spandoek en toeters. Leuk thuiskomen zo!

Van onze laatste week in Kaapstad hebben we enorm genoten! Nick&Nicola hebben voor een warm welkom gezorgd, we voelde ons er meteen thuis. Vele feestjes gehad, maandag hebben oa. we Nick zijn 30ste verjaardag gevierd. Onze laatste nacht in onze daktent is er zoveel wind dat we maar besluiten om op het terras te gaan liggen onder de sterrenhemel, zalig zo buiten slapen. Het is raar na maanden om terug in zulke grote stad te zijn waar alles maar dan ook alles te verkrijgen is. Hebben ons dan ook goed laten gaan in de gigantische shoppingcentra. Woensdag hebben we Daffy in de container gezet voor verscheping naar Antwerpen, een emotioneel afscheid. Binnen een 3 tal weken zal ook Daffy terug in België zijn.

Spijtig genoeg zit het er nu definitief op, maandag gaan we terug werken. Ons avontuur zal nog lang blijven nazinderen en we zullen er nog veel aan terug denken.

Don’t dream your life, live your dream is meer dan ooit ons motto …

Onze blog is de laatste maanden heel erg druk bezocht, waarvoor dank. In totaal zijn er meer dan 12000 unieke bezoekers naar onze blog gesurft, waarvan er 3712 meer dan 4 keer per week. Het was steeds leuk iedere reactie of mail te lezen onderweg.

YYIIHHAA

YES YES YES, WE DID IT!! Moeilijk om het gevoel te omschrijven dat we hadden als we onze laatste kilometers rijden naar de Kaap. 7 maanden zijn we onderweg geweest om om ons doel te bereiken, van Kaap Serat naar Kaap De Goede Hoop. Onderweg ontelbare schitterende ervaringen en herinneringen. We worden er beide behoorlijk stil van en genieten met champagne van dit unieke moment dat ons nog lang zal bijblijven.

Na het feesten voor de verjaardag van Katrijn gaan we door naar de Namib dessert. Het landschap is weeral wijds en groots. Solitaire is een bekende plaats hier, het is niet meer dan een klein gehucht met een winkel, camping, hotel en tankstation midden in de woestijn. Iedereen stopt hier en er heerst een gezellige drukte. Na het lezen van het boek Solitaire (van Ton Van Der Leen) waren we heel benieuwd het te zien. Voor degene die het boek ook gelezen hebben, Mooze staat nog steeds achter de toonbank. Sossuvlei is de meest populaire bezienswaardigheid van Namibië, de rode zandduinen zijn de hoogste ter wereld. Ze zijn indrukwekkend mooi en het levert vele foto’s op. Wim en Lies breken hier trouwens het record fototrekken in Nabimië.

Van andere reizigers hebben we de tip gekregen om naar een farm te gaan waar je kan wandelen met de cheetas en luipaarden. Het zijn natuurlijk “tamme” beesten maar dat is de enigste mogelijkheid dat je er dichtbij kan komen. Er zijn er 2 die zich laten aaien en ééntje begint zelfs onze armen af te likken (hebben een ongelooflijk ruwe tong). Bij de andere van de groep wilt ze het niet doen, wij zeggen dan maar dat het aan de zonnecrème ligt …

Onze laatste dagen samen met Wim & Lies spenderen we in luxe. Aan de fish River Canyon is er een luxeoord met warmwaterbronnen. Het is net terug open en alles is nog nieuw. We genieten van lekkere etentjes, massages, warmwaterbaden, champagne, … een zalige afsluiten van 3 leuke weken samen reizen door een schitterend land.

Met een dubbel gevoel vertrekken we richting Kaapstad …

HAPPY BIRTHDAY!!!

30 worden is niet niets en zeker niet als je 30 wordt in Namibië! Dagen vooraf was er weer volledige geheimhouding rond de activiteiten die gaan plaats vinden. Op mijn verjaardagsdag moet ik al om 6.15u uit men bed!!!! na een vlug ontbijt en al een eerste verjaardagstelefoontje stond de Roger klaar om te vertrekken, op weg naar een geheime locatie. Onderweg kom ik te weten dat we met een catamaran gaan varen. Jippie! Het weer zit niet echt mee, er is wind en vrij koud maar dat staat niet in de weg van ons plezier. Jeroen heeft 3 toeristils genomen en kan ertegen ;-) Onderweg zien we veel spelende zeehonden en dolfijnen. Aan schuimwijn en eten komen we zeker niet te kort! Ik eet vele oesters … op de achtergrond hoorde ik iemand vragen mogen we nog een tweede nemen, ik had er al 5 binnen… op de terugweg is er een lekker birthday-cake en heel de boot zingt verjaardagsliederen voor mij. Terug op de campsite staat de tafel ineens vol met cadeautjes, leuk! Na de middag zijn Jeroen en ik gaan shoppen, heel Swakopmund afgestapt en oa. een prachtige zonnebril gekocht. ’s Avonds gaan we eten in een Italiaan en toevallig komen daar ook Bart en Griet binnen. Het is een heel leuke avond, Ziggy, onze serveuse, trommelt heel het keukenpersoneel op om een verjaardagsconcert te geven Geweldig!!! De volgende dag is de feestvreugde nog niet voorbij, we gaan nog quaden in de duinen. Wauw! In het begin rustig aan maar al vlug vliegen we over de duinen, naar het einde toe konden we al goed de rollercoaster doen! ’s Avonds dineren we in het beste seafoodrestaurant van Namibië, hmmmmmmmm nog oesters!!!! En na 6 maanden nog eens scampi’s dat smaakte, dat alles met een prachtig zicht op zee. Het was een successvolle verjaardags tweedaagse. Iedereen bedankt voor de leuke verjaardagswensen per sms en mail! meer foto's staan op Flickr.

Roger in Nabimië

Het plan: Wim & Lies verrassen en ze tegemoet rijden naar Waterberg Plateau, één voor dag voor het afgesproken tijdstip. Heel de dag wachten we vol spanning, steeds maar later worden, het begint te schemeren, we zijn ongerust … als we eindelijk door het gsm netwerk raken blijkt dat ze op een andere camping staan dan voorzien, 8km verder … Het weerzien de volgende ochtend is geweldig!

Onder het motto “je moet het eerst eten en dan zien” verrassen we hen de eerste avond met lekker vlees; Kudu, Giraffe, Zebra, Gemsbok, Springbok, … het één al wat lekkerder dan het andere. Klinkt misschien raar dat we dat eten maar dat is nu éénmaal Afrika en je moet het toch eens geprobeerd hebben.

Eerst staat het noorden en daarna het zuiden op het programma. Etosha is onze eerste stop. Een mooi nationaal park met goede faciliteiten. We zien zowat alles wat er zit en ook onze eerste (echte met volle manen) mannekesleeuw. Op de campsites zijn er waterputten die ’s nachts verlicht zijn, dit geeft de kans om de dieren ook tijdens de nacht bezig te zien. Veel neushoorns, Jackhalzen, Hyena’s, … komen er drinken. Best gezellig met een glaasje wijn in de hand. De drukste momenten zouden zijn vlak na zonsondergang en vlak voor zonsopgang. 2 keer zitten we om 5.30u al aan de waterput en 2 keer zien we niks buiten een hertje en wat vogels.

Wim & Lies rijden met een gehuurde jeep, wij dopen hem Roger. Waarom, lang verhaal …

Één van de moeilijkste stukken van noordelijk Namibië is Kaokoland of beter Himbaland. Verhuurfirma’s geven hier geen bijstand, toch nemen we het risico. In totaal brengen we er 7 dagen door en is het zweten, zwoegen en soms afzien maar adembenemend mooi. De eerste dag staat Roger in de Khoarib gorge (droge rivierbedding) al na 2 meter vast in het zand, na meer dan een uur werken hebben we Roger en Daffy terug op een hard stukje. De rivierbedding laten we maar links liggen want er is geen doorkomen aan. We vreten stof en zand, overal zit het. De wegen zijn moeilijk en een uitdaging voor onze jeeps. Het doel is om tot het noordelijkste punt te rijden, door de Hartmann Valley. Hier is een super de luxe lodge gelegen, Serena Cafema, maar 1000 US dollar per nacht. In alle gidsen staat dat je er onmogelijk met de auto kan komen … ons lukt het wel!! Onderweg mega zandduinen, veel duwen, banden uitgraven, zandplaten meter per meter verleggen, … onze 4x4 moet hard werken. De lodge is net boven ons budget dus we besluiten te gaan wildkamperen. Fantastisch mooi!!!

Via andere en even zware/lastige wegen rijden we terug. Onderweg zien we niemand behalve een heel deel Himba’s. Een unieke volksgroep, ze leven in hutten gemaakt uit koeienstront op onmogelijke plekken, ze dragen bijna geen kleren, stinken uren in de wind en spreken een eigen taaltje. Onderweg stoppen we even in een “dorpje = 1 hut” en delen we suiker en rijst uit (we denken achteraf gezien wel dat ze eigenlijk niet wisten wat te doen met die rijst, amai die hun tanden nu ...).

Een welgekomen rustdag spenderen we aan de Epupa Falls met het uitkuisen van Daffy & Roger en wat te genieten van de welgekomen rust. Namibië is een gigantisch groot land (28 keer België) wat maakt dat we soms lange afstanden moeten afleggen en veel uren moeten rijden. Er leven hier amper 2 miljoen mensen.

In Twijfelfontein bezoeken we een site waar vele rotstekeningen te bewonderen zijn. De tekeningen zijn 2400 tot 6000 jaar oud en (volgens ons) gemaakt door geen al te grote kunstenaars. Op een gegeven moment zegt onze gids dat twee rondekes een afbeelding is van borsten. Onze gids vraagt ons “van wie zijn deze?”, wij “van de Himba’s” (lopen toch bloot rond) onze gids een beetje geïrriteerd “waarom niet van Europese vrouwen?” wij “die kunnen ze in die tijd hier onmogelijk gezien hebben” …
Blijkbaar waren de borsten waterputten, grappige gids dat we hadden.

Via de Skeleton Coast rijden we verder naar het zuiden. Ons idee bij de skeleton Coast is dat het vol scheepswrakken ligt, dit blijkt helemaal niet zo te zijn. We zien er twee waarvan één enkel een hoopke ijzer is. De natuur is wel heel mooi.

Er staan veel nieuwe foto's online.

Koekeloeren

We lezen het in vele mails en berichten … beetje bij beetje begint het ook tot ons door te dringen … aan alle mooie liedjes komt een einde … MAAR we hebben nog steeds iets meer dan een maand te gaan (en dat is nog altijd meer dan een gemiddelde congé!!). Misschien ook daarom dat we het de laatste dagen wat rustiger aan doen en voornamelijk aan het relaxen zijn geweest (wij noemen het nu koekeloeren omdat je hele dagen niets doet en dus gewoon zit te koekeloeren). Onze terugvlucht is ook geboekt, vrijdag 16 oktober zullen we landen op Belgische bodem.




Een nieuw hoogtepunt uit onze reis is zeker de vlucht over de Okavango Delta. Dit jaar heeft men de grootste overstroming sinds de jaren 60. Hebben een vliegtuigske afgehuurd voor twee uur (natuurlijk met piloot J) en daarmee de volledige delta overvlogen. Indrukwekkend!! Dat kan niet van het vliegtuigske gezegd worden. Je kan er max met 3 in, maakt een hels lawaai en hangt geen seconde stil (Katrijn merkt dat niet op!?). Gevolg, Jeroen zo misselijk als iets na 15 minuten. We razen met een snelheid van 190km/u op een hoogte van +/- 150m en zien gigantische kuddes olifanten, giraffen, zebra’s, antilopen, … Na 2 uur vliegen ben ik content dat we terug op de grond staan!



Via de westkant van de delta rijden we richting Namibië. De grens gaat heel erg vlot. Geen verkopers, hasselaars of geldwisselaars, alleen bedienden die hun werk snel en efficiënt uitvoeren. Op amper 20minuten zijn we erdoor. Meer en meer verlaten we het avontuur en worden we toerist. Alles is verkrijgbaar, luxe campings (met water en elektriciteit), goede wegen, … het blijft aanpassen en diep in ons verlangen we wel naar meer actie … Dit bord geeft volledig de waarheid weer!


We hebben het op onze blog nog niet over het weer gehad denken we. Kunnen er vrij kort over zijn, elke dag warm, stralende zon, blauwe hemel, …

Dinsdag zien we Wim & Lies (papa van Katrijn) en gaan we samen 3 weken door Namibië trekken. Tot dan doen wij het zeer rustig aan!

De politie uw vriend ...

Indrukwekkend zijn ze de Victoria Falls ook al is er nu niet al te veel water op de Zambezi. Met een soort deltavlieger maken we om beurten een vlucht over de falls en vanuit de lucht is het nog knapper dan van op de grond. Enkel al de ervaring om eens met zo een toestel mee te vliegen is de moeite. Het grondbezoek is ook de moeite maar vooral nat, er is veel spray van het neerkomende water zodat je precies in een regenvlaag staat of onder de douche. Met de African Queen maken we ‘s avonds een boottocht op de Zambezi, we voelen ons echt Kate & Leonardo. Het schip is alles wat je verwacht van een luxe cruise, de drank vloeit rijkelijk, de hapjes zijn heerlijk en de ondergaande zon maakt het plaatje compleet … genieten …


Onze laatste dag in Zambia ontbijten we samen met Griet & Bart en praten we bij over de afgelopen weken. Ze hebben dus foto 5 voor hun uitdaging beet. Zambia verlaten verloopt niet echt vlot, 11km voor de grens worden we gestopt en zijn volgens de politie onze papieren niet correct. Wij weten zeker dat dit wel zo is dus weigeren de torenhoge boete te betalen. Gevolg, een hevige woordenwisseling en dreigementen van “als je niet betaald slepen we je voor het gerecht” en “je weet toch dat we je kunnen oppakken”. In Afrika zit dit het laatste wat je wilt meemaken … we komen er gelukkig na lang uit en vinden een akkoord, we mogen betalen op de grens, probleem 11km uitgesteld. Een beetje over onze toeren gaan we door richting de grens, een totale chaos. We vinden iemand die ons paspoort en carnet kan stempelen, betalen nog wat taxen en maken dat we op het ponton richting Botswana zitten (er is geen brug). Als het ponton vertrekt valt er een last van ons af …


De grens in Botswana is goed georganiseerd en gaat heel erg vlot en efficiënt. We overnachten op een campsite in het eerste dorp waar we ook al onze inkopen doen. Botswana is een groot land met weinig inwoners, heel dor, veel zand en plat. De wegen zijn in redelijke conditie maar oersaai. We rijden honderden kilometers zonder een auto of iemand te zien en steeds door hetzelfde dorre landschap. In het midden van Botswana liggen er immense zoutpannen met een eiland in, Kubu Island. Hier blijven we een nacht kamperen. Hebben het zo uitgerekend er te zijn met volle maan en het is magisch temidden van een zoutvlakte. De weerkaatsing van het licht van de maan op het zout geeft een uniek beeld. Leuk om weer eens een nacht te kamperen met totaal geen faciliteiten. Van hieruit gaan we door naar Khama, een park waar veel neushoorns (witte & zwarte) zitten. Zien er zeker 30. Voor alle duidelijkheid, witte en zwarte heeft niets met hun kleur te maken maar met de manier dat ze eten, zwarte neushoorns eten planten en bladeren van bomen, leven voornamelijk in beboste gebieden. De witte neushoorn is een grazer (bredere bek) en leeft in open gebieden. Bij de lunch komt er een zwarte neushoorn gezellig van het zwembad drinken. De camping in het park is van uitstekende kwaliteit en blijven er een dagje plakken, doen wat game-drives en relaxen.

In een lange dag rijden we door naar Maun, waar we nu zijn, Maun is het de uitvalsbasis om de Okanvango Delta te bezoeken en ook hier zullen we een aantal dagen blijven plakken.

een beetje verliefd!?

De groene trut doet echt lastig de laatste dag en zoals gevreesd wil ze niet starten. Bij een laatste wanhoopspoging lukt het ons toch … oef!! In Lilongwe zien we eindelijk Ulrike&Ben terug, de broer van Ulrike is net aangekomen in Malawi. Super om onze medereizigers van zovele weken door het noorden hier terug te zien en bij te praten. Het is ook de laatste avond voor Vanessa&Jeroen in Malawi. De bbq smaakt en het bier gaat goed binnen. Na een leuke 12 dagen nemen we afscheid van V&J en rijden we door naar Zambia, land nummer 11.

De grensovergang gaat heel vlot, een klein uur. Naar Afrikaanse normen (en wat we gewoon zijn) heel snel en efficient dus. Later zien we op het ZNBC nieuws (de locale zender, het nieuws is gemaakt zoals ze bij ons nieuws maakte in de jaren 80, saai saai saai!) dat ze de grenzen nog efficiënter gaan maken in de toekomst. Op aanraden van Hans & Annita (de Belgische ‘invliegtoeristen’ die we in Malawi hebben leren kennen) gaan we in Chipata T-Bone steak eten bij MamaRulas (zuid-afrikanen die hier een mooie campsite hebben). Een voltreffer, super lekker!

South Luangwa NP is een populaire bestemming van vele reizigers door Afrika. Kamperen doen we vlak aan de oever van de Luangwa river. Geregeld krijgen we olifanten op bezoek en zoals we reeds ervaren hebben heeft Daffy een speciale aantrekkingskracht op ze. Zie filmke (http://www.flickr.com/photos/daffy5/3868116812/in/set-72157622052135275/). Tijdens een ochtend game-drives zien we veel dieren oa leeuwen. Bij de night-drive zien we ook een luipaard, volgens onze gids, was zo ver weg dat het voor ons ook een boomstam kon geweest zijn. Het is de tweede keer dat we een nachtelijke safari doen en we zijn er niet wild van. Ze schijnen heel de tijd van links naar rechts met een spotlight, je zit precies naar een tennismatch te kijken maar dan zonder beeld en je ziet één beest per half uur, saai dus!

We hebben besloten om snel door Zambia te reizen (zo hebben we meer tijd in Botswana) en maar enkele stops in te lassen dus rijden in één zeer lange dag door naar Lusaka, de hoofdstad. Een hoofdstad betekend steeds hetzelfde voor ons, een druk programma af te werken. Inkopen doen, zaken regelen, bank bezoeken, naar Toyota voor onderhoud Daffy, … Lusaka is een ongelooflijk moderne en propere stad. Alles is hier verkrijgbaar, het verkeer is niet chaotisch, veel groen in de binnenstad, geen overpopulatie, een aangename verrassing!

Onderweg naar Livingstone, de Victoria Falls, houden we een rustdag aan Lake Kariba. Dit meer is gecreëerd door het bouwen van een immense dam op de Zambezi om elektriciteit op te wekken voor zowel Zambia als Zimbabwe. Duizenden mensen hebben hun dorpen moeten verlaten en 86 werkers zijn gestorven tijdens dit bouwwerk, waarvan er 18, onvrijwillig, in de dam verwerkt zijn.
Aan de campsite zit een crocfarm, tijdens een bezoek komen we veel te weten over deze dieren. Men kweekt hier krokodillen voor hun huid en vlees. De huiden worden duur verkocht aan Aziatische landen voor het maken van riemen, jassen, handtassen, … Gaia zou er een interessante case aan hebben! Gelukkig zijn er wel enkele regels en worden de gekweekte krokodillen nog goed behandeld.


Momenteel zijn we aan de VicFalls en staat er een sunsetcruise en flight over de falls op het programma. Maandag gaan we door naar Botswana.

Daffy & De Groene Trut

Met een valies vol lekkers (chocolade, snoep, wafels, …) arriveren Vanessa & Jeroen in Malawi. Geeft telkens een apart gevoel als er bezoek komt! V&J hebben een wagen gehuurd met daktent wat het samen reizen heel comfortabel maakt, een Landrover Defender. We dopen ze “de groene trut” omdat ze wat mankementen heeft en niet altijd wil starten.

In Lilongwe nemen we afscheid van Griet en Bart die foto nummer vier beet hebben. Ze zaten ons op te wachten bij Daffy als we in Lilongwe een wandeling waren gaan maken. Eerste stop in het zuiden van Malawi is Majete NP, een park dat mooi is van natuur met weinig dieren vanwege jarenlange stroperij. Momenteel doet men veel moeite om het park terug op te waarderen, met hulp van de community, ze zijn naar ons gevoel op de goede weg. Er zijn wel indrukwekkende watervallen, Kapichira Falls, en leuke drives door de bossen. Van hieruit bezoeken we Nyala Park, een heel klein parkje (35km²) op de grond van een suikerplantage. Men heeft de hele buurt vol suikerriet gezet en uit schuldgevoel een piepkleine plaats natuur gelaten en daar een parkje van gemaakt. We willen er blijven slapen, wat na veel discussie kan (campsite? Yes, sleeping? No …. probeer daar maar eens wat duidelijkheid in te vinden). Er zijn geen faciliteiten, niet erg, zijn volledig voorzien. Krijgen een plaats op een open stuk in het bos. Er zit veel wildlife, keerzijde van de medaille is dat je hier wel een beekse-bergen-gevoel krijgt.

Onderweg naar onze volgende stop, Liwonde NP moeten we in een dorpje langs de kant van de weg van een politieman, want het konvooi komt langs. Wij vragen ons natuurlijk af, welk konvooi?? Een plaatselijke man vertelt ons dat DR Bingu wa Mutharika er aan komt (wie is dat vragen we ons af?? … ah, de president). Zijn farm is hier vlak in de buurt. Eerst vliegt er een politiewagen door die de omgeving scant. Later komt de president met zijn gevolg op Amerikaanse wijze erdoor, wel 20 wagens, een ambulance, een campervan, veel Hummers en andere chicke bakken… wat een vertoon, te weten dat Malawi straatarm is (2de armste land van Afrika). Wij vroegen ons al af waarom er hier de best onderhouden weg van Malawi ligt …

Liwonde NP is “home to the big 5” volgens hun slogan. Als we met een gids praten blijkt het al van 2007 geleden te zijn dat ze nog een leeuw gezien hebben en luipaarden zitten er ook niet. The big 3 wel, het is wel een knap park. Veel olifanten, soorten antilopen (oa. Sable en Roan), vogels, nijlpaarden, krokodillen, … We verblijven op de campsite van een luxe lodge. Zij organiseren verschillende activiteiten en we doen een bootsafari en georganiseerde game-drive. Voelen ons echt een dagje een luxe-safari-invliegtoerist! De bootsafari is super met veel beesten lang en in het water. Tijdens de game-drive zien we de zeldzame zwarte neushoorn.

Nu zitten we aan lake Malawi en zaterdag vliegen V&J terug en gaan wij door naar Zambia. Hopelijk start de Groene trut zodat ze de vlucht niet missen …

We zijn voor de eerste keer (terecht) gepakt op overdreven snelheid (natuurlijk ook de eerste keer dat we te snel reden!?) maar omdat ze niet konden bewijzen dat we te snel reden hebben ze ons moeten laten gaan. Ze waren het vergeten op te nemen!!

De laatste dagen is er weinig nieuws onder de zon. Via Lake Malawi zijn we rustig aan afgezakt tot Lilongwe, de hoofdstad. Lilongwe zelf stelt niet veel voor, zoals de meeste Afrikaanse steden. Wel hebben we hier een leuk Belgisch koppel leren kennen, die met de kinderen voor 3 weken rondtrekken. Ook was het een onverwacht en zeer aangenaam weerzien met Chris en Nicole, die we in Rwanda voor de laatste keer hadden gezien. Veel gezellige avonden dus ... en ja af en toe kwam er ook een glaasje alcohol aan te pas ;-). Voor de rest vullen we onze zware dagen met: ontbijten, lezen, rusten, afwassen, kleren wassen, shoppen, rusten, restaurantjes doen, drinken, en als het kan een dutje,...
Morgen komen Vanessa en Jeroen aan, dan gaan we een trip maken door het zuiden van Malawi, we kijken ernaar uit!

Foto's staan online.

The Warm Heart of Africa

Tanzania verlaten we met gemengde gevoelens, we moeten verder door naar het zuiden maar willen tegelijkertijd ook nog blijven. We hebben ons hart verloren aan dit land! Tot nu toe onze favoriet.
Malawi is de eerste grensovergang zonder kosten (geen visa te kopen als belg, geen roadtaxen, geen weet ik voor wat nog taxen, geen smeergeld, geen …). Alles gaat heel erg vlot en snel rijden we Malawi binnen. Op de eerste campsite zien we Griet en Bart terug. Ze nemen onmiddellijk een foto van Daffy. Bart en Griet voeren tijdens hun reis allerlei opdrachten uit, gegeven door het thuisfront, om zo geld in te zamelen voor een goed doel. Wij hebben ze de opdracht gegeven: maak een foto van Daffy in 5 verschillende steden van Afrika (de teller staat op 3). Griet en Bart zullen met ons mee reizen voor de week die volgt naar een aantal plaatsten die met bussen moeilijker (onmogelijk eigenlijk) te bereiken zijn.



De weg naar de missiepost van Livingstonia zou moeilijk zijn maar we vinden hem heel goed meevallen, 20tal haarspeldbochten en mooie verzichten onderweg. Het dorp op zich stelt niet veel voor, vinden wel een leuk eco-camp tegen de heuvelrug. De douches en kompost-toiletten zijn open en met een zicht op de bossen. Tijdens een wandeling naar de waterval ontmoeten we Aak, een belg die hier woont. Aak is met een R4 van de post vertrokken uit België en hier blijven plakken. We drinken koffie uit zijn tuin. Als we over Daffy spreken, kent Aak onze auto, hij is Daffy en de eerste eigenaars tegengekomen tijdens zijn rondreis.
Vwaza NP is onze volgende stop, er ligt gigantisch veel olifantenstront (ja, we kunnen van de meeste beesten nu ook al de stront herkennen) dus we verwachten er veel te zien. Uiteindelijk zien we er niet één maar wel veel hippo’s , apen en antilopen.



Van Nyika hebben we hoge verwachtingen, het is een bergplateau op een gemiddelde hoogte van boven de 2000m. De natuur is schitterend alleen spijtig dat het beheer het een beetje laat afweten, 2 jaar geleden heeft de overheid van Malawi dit overgenomen maar het volledig laten verloederen. Sinds kort is er een nieuwe manager, uit UK, en er is beterschap op komst. De zichten over de heuvels zijn ronduit schitterend. Hier zien we onze eerste kudde Roan Antilopen, knappe beesten!
Tijdens een nightdrive (een van de enigste parken in Afrika waar we dit met Daffy mogen doen) spotten we verschillende Jackals. Bij het achtervolgen van één rijden we ons vast een grote put waar net 1 van onze wielen in paste, spijtig genoeg.... Gelukkig lukt het om snel weer los te komen.
Op onze campsite staan ook 2 amerikanen, Jess & Jessy. Zij werken gedurende een jaar op een school in het zuiden van Malawi. Gaan ze zeker een bezoekje brengen in de komende periode. Ze zijn al liftend naar hier gekomen en moeten te voet terug (60km tot entrance gate en nog eens 55km tot eerste dorp). Ze starten te voet en wij nemen hun bagage mee, na 12km halen we ze in. We beseffen dat het voor hen onmogelijk is op een zondag om er te geraken. Op de meeste dagen is er al bijna geen verkeer en zeker niet op een zondag. We proberen ze mee in Daffy te krijgen. Aangezien we al met 4 zijn (en 4 grote rugzakken) en met 5 binnenin absoluut de maximum is neemt Bart maar plaats op het dak. Bus Daffy doet het goed, we hebben wel veel bekijks van de locals, Bart entertained ze van op het dak.



Na een leuke laatste avond, met gitaar en zang, zetten we Bart en Griet af aan het strand waar ze een aantal dagen willen doorbrengen. Wij zakken rustig verder af naar het zuiden via Lake Malawi.