Na 1350 km off-road door de Omo-Vallei en Noord Kenia zijn we eindelijk in Nairobi aangekomen, we hebben het gehaald en Daffy heeft het uitstekend gedaan!
Nadat we vertrokken uit Addis Abeba hebben we pauze gehouden bij Lake Langano, een schitterende locatie om vogels te spotten. Dit heeft ons dan ook uren bezig gehouden. Op onze fotosite zullen we er een apparte folder maken en er de foto's plaatsten. Vanaf hier start één van de zwaarste stukken van onze trip richting Nairobi. De wegen door de Omo-Vallei zijn heel slecht, pistes vol putten en stenen wat maakt dat we lang onderweg zijn voor weinig kilometers. Aangezien het regenseizoen is zijn deze kuilen soms één modderpoel. De eerste stukken gaan redelijk vlot tot we een 50km voor Turmi zijn (plaats waar we afgesproken hebben met Ben & Ulrike om samen te rijden gezien het risico). De weg is super slecht, het regent, wegverzakkingen, … We volgen de hele tijd bandensporen, we vragen ons af of dit B&U zijn, het lijkt ons niet logisch want ze komen van een andere richting… na een aantal uren verder ploeteren zien we 2km voor ons einddoel een paar trucks op de weg. Het bandensporen mysterie is opgelost. Wat blijkt, de rivier staat te hoog om door te rijden vanwege de regen in de bergen, de truckchauffeurs staan er al een hele dag te wachten…. We wachten wat maar al snel wordt het duidelijk dat we dezelfde dag niet meer zullen kunnen oversteken. Het gaat donker worden en we beseffen beide dat we in onveilig gebied zitten en het gedacht dat we de nacht er moeten doorbrengen zorgt ervoor dat we beide in paniek geraken. Er staan een aantal Hammer mensen te staren naar ons, we zijn tenslotte Faranjis…
geen aangenaam gevoel. Overal zie je hier mannen met geweren lopen en in alle gidsen staat dat je niet kan bushcampen. Voor de eerste keer hebben we echt schrik en voelen we ons heel oncomfortabel. Terugrijden is geen optie omdat de afstand te lang is en rijden in het donker nog gevaarlijker is. De nacht terplekke doorbrengen is de enigste optie die we hebben ... Op dit moment zijn we heel blij dat we onze satelliettelefoon hebben en lukt het ons uiteindelijk (paniek is niet echt het beste om logisch na te denken) om Ben & Ulrike te verwittigen dat we vast staan. Een tijdje later verschijnen ze aan de andere kant van de rivier wat voor ons een hele opluchting is en ons een rustiger gevoel geeft. Als even later ook een truck aankomt met de eigenaar van een lodge die engels praat vinden we eindelijk wat rust. De nacht is lang en oncomfortabel (de eerste keer dat we in daffy slapen). Uiteraard zijn we vroeg wakker maar de rivier is nog steeds niet weg. Na wat aanmoedigingen van de plaatselijke bevolking besluiten we door de rivier te rijden en met succes (zie filmke op fotosite met live commentaar van Katrijn). Achteraf gezien is het allemaal goed meegevallen maar de gevoelens die we door zijn gegaan waren een unieke confrontatie met onze schriklevel.
Na een rustdag vertrekken we richting Kenia. Noord Kenia is actief rebellen gebied dus we bouwen voldoende voorzichtigheid in. De grensovergang (what’s in a name) gaat heel vlot en we zitten nu echt in het zwarte Afrika. Jeroen en Ben zijn bezig met de ‘paspoortcontrole’ in een metalen hut en ondertussen verzameld het hele dorp rond onze auto’s. Een man die engels spreekt wijst enthousiast in de verte naar een struik, daar begint Kenia… We vieren de verjaardag van Jeroen. Katrijn heeft een cake laten maken in de lodge als verrassing. Het openmaken van de geschenken van het thuisfront doen we met zicht op Lake Turkana, een prachtige zonsondergang, Zebra’s en gazellen die zich klaarmaken voor de nacht, kippenvelmoment! De wegen zijn onbeschrijflijk slecht hier, we maken op de meeste stukken een gemiddelde snelheid van 10km/u wat maakt dat we veel uren onderweg zijn. De bevolking heeft hier werkelijk niets behalve een stralende glimlach! Het is schokkerend om te zien in welke omstandigheden mensen hier moeten overleven. De route is prachtig, het is zwaar maar een topper van formaat! Over de veiligheid gaan de wildste verhalen de ronde, wij kunnen alleen maar blij zijn dat we er goed zijn doorgekomen.
Nu zitten we in Nairobi, zullen hier een aantal dagen blijven. Gezien de slechte wegen heeft Daffy wat schade opgelopen (een aantal zaken zijn losgekomen en moeten terug gelast worden) en hebben we veel kuiswerk, stof overal! Alles is hier verkrijgbaar (grote shoppingcentra), we laten ons volledig gaan, Katrijn is naar de kapper geweest, zie voor en na bij foto's. Naar ons gevoel is het hier heel veilig in tegenstelling tot alle berichtgevingen en naam 'Nairobbery' we blijven uiteraard allert. Er staan nieuwe foto's online van Kenia en Ethiopië. de komende dagen zullen we nog video's en extra foto's toevoegen.
Na 1350 km off-road door de Omo-Vallei en Noord Kenia zijn we eindelijk in Nairobi aangekomen, we hebben het gehaald en Daffy heeft het uitstekend gedaan! 
Nadat we vertrokken uit Addis Abeba hebben we pauze gehouden bij Lake Langano, een schitterende locatie om vogels te spotten. Dit heeft ons dan ook uren bezig gehouden. Op onze fotosite zullen we er een apparte folder maken en er de foto's plaatsten. Vanaf hier start één van de zwaarste stukken van onze trip richting Nairobi. De wegen door de Omo-Vallei zijn heel slecht, pistes vol putten en stenen wat maakt dat we lang onderweg zijn voor weinig kilometers. Aangezien het regenseizoen is zijn deze kuilen soms één modderpoel. De eerste stukken gaan redelijk vlot tot we een 50km voor Turmi zijn (plaats waar we afgesproken hebben met Ben & Ulrike om samen te rijden gezien het risico). De weg is super slecht, het regent, wegverzakkingen, … We volgen de hele tijd bandensporen, we vragen ons af of dit B&U zijn, het lijkt ons niet logisch want ze komen van een andere richting… na een aantal uren verder ploeteren zien we 2km voor ons einddoel een paar trucks op de weg. Het bandensporen mysterie is opgelost. Wat blijkt, de rivier staat te hoog om door te rijden vanwege de regen in de bergen, de truckchauffeurs staan er al een hele dag te wachten…. We wachten wat maar al snel wordt het duidelijk dat we dezelfde dag niet meer zullen kunnen oversteken. Het gaat donker worden en we beseffen beide dat we in onveilig gebied zitten en het gedacht dat we de nacht er moeten doorbrengen zorgt ervoor dat we beide in paniek geraken. Er staan een aantal Hammer mensen te staren naar ons, we zijn tenslotte Faranjis… 
geen aangenaam gevoel. Overal zie je hier mannen met geweren lopen en in alle gidsen staat dat je niet kan bushcampen. Voor de eerste keer hebben we echt schrik en voelen we ons heel oncomfortabel. Terugrijden is geen optie omdat de afstand te lang is en rijden in het donker nog gevaarlijker is. De nacht terplekke doorbrengen is de enigste optie die we hebben ... Op dit moment zijn we heel blij dat we onze satelliettelefoon hebben en lukt het ons uiteindelijk (paniek is niet echt het beste om logisch na te denken) om Ben & Ulrike te verwittigen dat we vast staan. Een tijdje later verschijnen ze aan de andere kant van de rivier wat voor ons een hele opluchting is en ons een rustiger gevoel geeft. Als even later ook een truck aankomt met de eigenaar van een lodge die engels praat vinden we eindelijk wat rust. De nacht is lang en oncomfortabel (de eerste keer dat we in daffy slapen). Uiteraard zijn we vroeg wakker maar de rivier is nog steeds niet weg. Na wat aanmoedigingen van de plaatselijke bevolking besluiten we door de rivier te rijden en met succes (zie filmke op fotosite met live commentaar van Katrijn). Achteraf gezien is het allemaal goed meegevallen maar de gevoelens die we door zijn gegaan waren een unieke confrontatie met onze schriklevel. 
Na een rustdag vertrekken we richting Kenia. Noord Kenia is actief rebellen gebied dus we bouwen voldoende voorzichtigheid in. De grensovergang (what’s in a name) gaat heel vlot en we zitten nu echt in het zwarte Afrika. Jeroen en Ben zijn bezig met de ‘paspoortcontrole’ in een metalen hut en ondertussen verzameld het hele dorp rond onze auto’s. Een man die engels spreekt wijst enthousiast in de verte naar een struik, daar begint Kenia… We vieren de verjaardag van Jeroen. Katrijn heeft een cake laten maken in de lodge als verrassing. Het openmaken van de geschenken van het thuisfront doen we met zicht op Lake Turkana, een prachtige zonsondergang, Zebra’s en gazellen die zich klaarmaken voor de nacht, kippenvelmoment! De wegen zijn onbeschrijflijk slecht hier, we maken op de meeste stukken een gemiddelde snelheid van 10km/u wat maakt dat we veel uren onderweg zijn. De bevolking heeft hier werkelijk niets behalve een stralende glimlach! Het is schokkerend om te zien in welke omstandigheden mensen hier moeten overleven. De route is prachtig, het is zwaar maar een topper van formaat! Over de veiligheid gaan de wildste verhalen de ronde, wij kunnen alleen maar blij zijn dat we er goed zijn doorgekomen. 
Nu zitten we in Nairobi, zullen hier een aantal dagen blijven. Gezien de slechte wegen heeft Daffy wat schade opgelopen (een aantal zaken zijn losgekomen en moeten terug gelast worden) en hebben we veel kuiswerk, stof overal! Alles is hier verkrijgbaar (grote shoppingcentra), we laten ons volledig gaan, Katrijn is naar de kapper geweest, zie voor en na bij foto's. Naar ons gevoel is het hier heel veilig in tegenstelling tot alle berichtgevingen en naam 'Nairobbery' we blijven uiteraard allert. Er staan nieuwe foto's online van Kenia en Ethiopië. de komende dagen zullen we nog video's en extra foto's toevoegen.
4 opmerkingen:
bibber bibber bibber, dat was wel op het randje, ik kan me de situate zo'n beetje inbeelden en ben opgelucht het pas achteraf te lezen in de wetenschap dat het goed is afgelopen, voorzichtig blijven hé
wij hebben hier ook nog een taart opzijgezet voor uw verjaardag Jeroen en die van Katrijn voor eind september die brengen we mee naar Namibië
avontuurlijk maar bloedmooi, zo lijkt het uit jullie verslagen en fotoreportages, ervaringen die vele jaren zullen bijven nazinderen
ik zou zeggen: goed bezig, zet hem op en ga zo door
kussen van bij ons
tot bels
Kinderen weer een fantastis verslag, prachtige foto's. Echte avonturiers. En K je haar kon niet slechter worden.
Voorzichtig blijven en genieten.
Knappe fotos dat jullie hier tonen ze. Is moeilijk in te beelden zonder er te zijn geweest maar het lijkt indrukwekkend.
Als ik het even uitreken zitten jullie aan gemiddeld iets minder dan 200km per dag. Moet je beginnen oppassen dat ge niet te vroeg in Zuid Afrika aankomt! Misschien heeft het daar iets mee te maken dat ge nu in iets slechter weer zit omdat ge iets voor op schema zijt.
Wel grappig - "Het bandensporen mysterie is opgelost." - dacht je iets anders dan trucks/jeeps te zien? Toch goed dat den Daffy het heeft aangekunnen. Dat is toch ook een geruststelling dat ge op uw Jeep kunt vertrouwen. (PS: Die maakt ook bandsporen.)
Uit zo van die penibele situaties, als ze goed aflopen zoals bij jullie, leer je het meeste van jullie zelf en elkaar. Daarvoor gaan jullie deze uitdaging natuurlijk ook aan. En ongetwijfeld hebben jullie hieruit een paar dingen geleerd die er voor zorgen dat ge de volgende keer misschien beter/sneller/kalmer op zo'n situatie zult reageren.
Blijf dus maar goed opletten. Tja, ondertussen zijt ge al lang geen Nai-wannabe's meer maar echte Nai-bushbabies dus zijn we zeker dat ge de Nai-derby veilig zult verderzetten.
Geniet daar dus nog maar, herlaad de batterijen en begin met volle moed aan de volgende etappe!
S&L
Juist genoten van de indrukwekkende rescue-reportage ... toch ferm om met zo'n oranje machine op weg te zijn!
De foto's zijn weer prachtig ... We zijn al vol verwachting om de volgende reeks te bewonderen. Bedankt voor de foto van de zebra. Die had ik ook in 't echt willen zien hoor. Waar zijn de foto's van die inboorlingen waar jullie zo bang voor waren? Hadden die ook graag eens gezien. Blijf voorzichtig en geniet van alle indrukken en van elkaar. Dikke kus
Een reactie posten