MUZUNGUUUUUU!!

Overal hoor je het in Afrika, behalve in Ethiopië daar zijn we Farangi. Muzungu is witte, blanke, buitenlander, toerist, wij dus. Zie je ons al “zwarte” roepen in Europa?? Als we rondrijden of stoppen roept iedereen het naar ons. We waren dit natuurlijk al gewoon maar de laatste dagen was het extreem. Vele keren hadden we zelfs de indruk dat het de eerste keer was in hun leven dat ze een blanke zagen. Ouders wezen ons uit naar hun kinderen en zeiden kijk dat is een Muzungu (ale dat maakte wij ervan…)



In Kigoma komen we Griet en Bart terug tegen, ze besluiten om te verhuizen naar dezelfde camping (eerste keer dat ze hun tent opzetten … anders verblijven ze meestal in guesthouses). De weg verder naar het zuiden (tot Katavi NP) staat omschreven als de slechtste en 1 van de meest verlaten van Afrika en we hebben het geweten. Daffy doet het weeral uitstekend wat maakt dat de rit vlot verloopt. We passeren niemand voor 250km en de weg is van gravel, naar mul zand, over rotsen terug naar mul zand en het wisselt elke 5km van ondergrond. Het stof waait hoog op en zit nu overal. Een uitdaging maar gelukkig hebben we al wel wat ervaring opgedaan de laatste maanden. Terug in de “bewoonde wereld” vinden we een campspot vlak bij een rivier met een 10tal nijlpaarden in. Schitterende locatie.



Het staat omschreven als “a thrilling taste of wild Africa” en “Africa as it must have been 200 years ago”, Katavi National Park. Met veel verwachting rijden we het in, meteen worden we overspoeld door wildlife en vogels, weten niet waar eerst te kijken. Alles zit er en in grote aantallen, voornamelijk de grote jongens. De natuur is wild en robust. We kamperen aan de rand van de Katuma river, voor onze tent: honderden nijlpaarden, buffels, apen, olifanten, zebra’s, giraffen, … Pas ’s nachts komen ze allemaal in actie en passeren de nijlpaarden al grazend onder onze tent, continu gebrul van leeuwen en getrompetter van olifanten. Een van de meest unieke situaties tot nu toe. Normaal moet Jeroen ’s nachts nooit naar de wc, nu dus wel … (voor alle duidelijkheid, heb het opgehouden)



Na deze bangelijke (sorry voort Antwerps) ervaring rijden we verder door naar het zuiden. Terug dobberen over slechte wegen met een uitstekend presterende Daffy en veeeel stof. Na een traject off-road van in totaal 1350km zijn we blij als onze banden terug over een gladde asfaltweg gaan en we terug in de beschaving zijn. 10km voor onze bestemming zien we een reklamebord van een luxe lodge en natuurlijk dromen we dan even weg en lezen we de uitleg van waar we niet zullen slapen in onze guidebooks. Volgens de Lonely Planet kan je er ook kamperen en de prijs voor camping valt mee dus wagen we het erop. We zijn met ons gat in de boter gevallen. Hebben een gigantische cottage ter beschikking met 2 badkamers, een keuken, warm water (was maar 15 dagen geleden dat we nog eens een warme douche hebben gehad …) , elektriciteit, living, terras, zwembad,… enigste nadeel … we moeten in onze tent slapen ;-). We maken van alle faciliteiten goed gebruik om Daffy eens volledig uit te kuisen en te rusten.



Er staan nieuwe foto's en filmpjes on-line, waaronder een aantal van de gorilla's.